Soms doet schelden geen pijn.
Geplaatst op 01-01-2019
Ik kom binnen om kennis te maken en te vertellen dat ik “zijn zuster” ben voor vanavond. Hij heeft hier geen tijd voor. Heel even kijkt hij op van zijn telefoon om te zien welk hoofd er bij die stem hoort, mompelt iets onverstaanbaars en is verder niet aanspreekbaar. Ik blijf even staan om naar hem te kijken. Zeven jaar oud is hij, klein voor zijn leeftijd en mager. Littekens op zijn lichaam vertellen een verhaal van zeven jaar ziek zijn en vele ziekenhuisopnames.
Beide televisies staan aan, evenals zijn twee spelcomputers, zijn tablet en zijn telefoon. Zijn vader is om 12.00 naar huis gegaan en sindsdien vermaakt hij zich in z’n eentje met al zijn apparatuur. Ik draai me om en vertel hem dat ik straks weer terug kom. Hij mompelt weer iets onverstaanbaars.
Wanneer ik later terugkom ligt zijn telefoon op de grond bij de deur; de achterkant ligt er af en het scherm heeft de reis wonderbaarlijk genoeg overleefd. Hij ziet dat ik hem opraap en roept; “Zou je die niet eens opladen of zo?” Verbaasd kijk ik de kamer rond. Zijn bril ligt achter de tafel op de grond, de Nindinges en een controler liggen onder zijn bed. Op mijn vraag waarom hij met zijn spullen gooit vertelt hij ogenschijnlijk nonchalant dat hij dat altijd doet. “Was je boos?” Hij knikt bevestigend zonder mij aan te kijken. Hij vraagt om zijn bril die gelukkig nog heel is. Wanneer ik hem vraag waarom hij boos was, krijg ik geen antwoord. Hij heeft belangrijker zaken aan zijn hoofd.
Wanneer het bedtijd is verzamel ik onder protest zijn apparaten. Op het moment dat ik met de grote spelcomputer naar de deur loop hoor ik achter mij zacht, maar heel duidelijk “H#*r”. Ik struikel bijna over mijn voeten. In een fractie van een seconde schiet er van alles door mij heen. Mijn eerste impuls is hem terecht te wijzen. Maar in een flits denk ik aan de ontelbare uren die hij alleen in zijn ziekenhuiskamer moest blijven. Ik denk aan de vele opnames en ingrepen die hij heeft moeten ondergaan. De manier waarop zijn ouders met hem communiceren. Aan alle weken school die hij heeft moeten missen. Aan vriendjes die ik hier nooit zie.Waarom is er überhaupt nooit visite voor hem? Ik besluit deze ene keer te doen alsof ik het niet heb gehoord en loop door.
Als ik even later terug kom met zijn tandenborstel kijkt hij me aan. In zijn mooie blauwe ogen zie ik angst. “Doe je mond eens open kanjer, dan kan ik je tanden poetsen”. Hij is te verbouwereerd om te protesteren en zijn ogen worden groot van verbazing. Met zijn mond vol tandpasta begint hij een mop te vertellen over domme blondjes. Hij mist de clou en kijkt me onzeker aan. Ik lach en geef hem een aai over zijn bol. Stralend kijkt hij me aan en raffelt zo snel als hij kan alle woordgrappen en moppen die hij in zijn repertoire heeft zitten af. Niet één ervan is grappig of compleet. Ik blijf hem glimlachend aankijken en vertel hem dat ik het knap vindt dat hij zoveel moppen kent. Hij straalt.
Twee kamers verderop wacht een huilende baby op mij dus ik vertel hem dat ik moet gaan. Met een gespannen blik in zijn ogen ratelt hij door. Steeds sneller als hij ziet dat ik langzaam richting de deur loop. Ik zwaai en wens hem welterusten. Als ik de deur sluit hoor ik hem roepen dat hij nog een goeie weet. Ik probeer de verlangende blik in zijn ogen van me af te schudden. Het lukt me nauwelijks. Ergens tussen het gesmijt met dure spullen, het uitschelden en zijn foute grappen is dit brutale mannetje in mijn hart gekropen. Ik haal diep adem en ga een baby troosten. Nooit gedacht dat ik me dit zou laten zeggen. Vooral niet door een ventje van zeven. Maar soms, als een lang verhaal zich in een flits van een seconde vertelt, doet schelden geen pijn.
Foto: Ugur Akdemir op Unsplash.
