”Let it go, let it gohohooooooo……..”
Geplaatst op 07-09-2018
De vrolijke, open blik in zijn bruine ogen verduistert als hij ziet dat ik het doosje met pleisters uit mijn zak haal. “Ik moet je een prik in je been geven” leg ik hem uit. Maar dat had hij al begrepen. “Dat wil ik niet, want dat is niet leuk!” Ik geef hem groot gelijk en open de deksel van mijn pleisterdoosje zodat hij kan kiezen welke pleister het vandaag gaat worden. Die keuze is snel gemaakt; glunderend kiest hij een pleister met Olaf er op; het vrolijke sneeuwpoppetje uit de film Frozen.
Zijn moeder praat zacht tegen hem terwijl zijn vader zijn benen vasthoudt. Met alle kracht die hij in zijn driejarige lijfje tot zijn beschikking heeft, vecht en gilt hij zo hard hij kan. Ik prik in zijn gehavende bovenbeentje vol blauwe plekken en bulten en probeer zo voorzichtig mogelijk de brandende vloeistof in te spuiten. Zo heel af en toe, op momenten als deze, haat ik mijn werk elke eindeloze seconde dat het prikken duurt.
“Klaaaaar” roep ik om hem te overstemmen en onmiddellijk stopt hij met krijsen. Hij gaat meteen rechtop zitten en pakt de pleister met Olaf die hij uit zijn handje heeft laten vallen. Op zijn natte gezichtje verschijnt een stralende lach. En zo vals als alleen een prachtig kaal kraaitje kan, zingt hij hartstochtelijk “Let it go, let it gohohoooooo……” Olaf laat hij op zijn pleister als een vliegtuig door de lucht vliegen.
Zijn heldere stemmetje komt onverwacht hard aan en ik draai me snel om zodat hij niet kan zien dat er tranen in mijn ogen springen. Ik slik ze weg en draai me lachend weer om. Ik grijp met een dramatisch gebaar naar mijn hart “Oh nee, help ik smelt!” Hij vindt het ontzettend grappig en gaat nog harder zingen. Zijn hele repertoire bestaat uit drie woorden en het klinkt ontzettend vals, maar daar zit niemand mee. “Let it go, let it gohohooooooo……” Ik ben al vergeven en de prik lijkt vergeten.
Na afloop van mijn dienst rijd ik in het donker naar huis. Het is rustig op de weg en mijn gedachten volgen hun eigen route; ik mijmer een eind weg. Voor ik er op bedacht ben valt er in mijn hoofd een doos vol herinneringen om; rouw op mijn dak. Verrast veeg ik de tranen van mijn wangen. Die doos had ik toch netjes ingepakt en weggezet? Het is bijna een jaar geleden dat mijn moeder is overleden en totaal onverwacht word ik overvallen door verdriet. Ik huil zo hard als ik durf met 120 km per uur (heel zachtjes dus). Schreeuwen heb ik nooit eerder gedaan, maar onder het motto “beter laat dan nooit” besluit ik dat dit moment uitermate geschikt is voor een experiment. Niemand die me ziet of hoort. Het resultaat is eerlijk gezegd nogal bedroevend want veel geluid komt er niet uit, maar het lucht wel op. Goed idee om mezelf te “let-it-goën”. Halfslachtig doe ik nog een poging om te zingen, maar het lijkt erop dat je daar drie jaar voor moet zijn. Of misschien moet ik vaker oefenen?
