De zeven, acht negen voordelen van een beenamputatie
Geplaatst op 18-02-2019
Ik heb de koningin van het omdenken ontmoet. Het is een prachtige jonge dame met stralend blauwe ogen. Haar haren zijn pluizig en grotendeels uitgevallen. Dit geeft haar een eigenwijze uitstraling. Vrolijk zoeft deze tienjarige koningin door de gangen van het ziekenhuis op een step. Zo is ze sneller dan te voet.
Ze komt voor chemotherapie en we bevinden ons in De Behandelkamer. Een jaar geleden is ze geopereerd vanwege een tumor in haar been. De wond is chronisch ontstoken en de knieprothese heeft zichzelf vastgezet zodat ze haar been niet meer kan buigen. Vandaar de step.
Ik volg nauwgezet de hofetiquette die geldt voor het aanprikken van haar Port-a-Cath. Zo stoer en stoïcijns als ze alle behandelingen heeft ondergaan, zo bang is ze voor naalden. Ik begrijp dat. Ik word haar hofdame. Op deze manier houdt zij de controle. Alles stap voor stap.
We kletsen over haar poes en ik vraag “Kan ik nu mijn handschoenen aan doen?”. Ze knikt. Terwijl ik mijn handschoenen drie meter bij haar vandaan aan doe vertel ik over de poes van onze achterburen. Hij kiest elke dag een ander zolderraam om door te glippen. “Kan ik al een stap naar voren doen?”, is mijn tweede vraag. Dat mag. Ik doe een stap naar voren. Ze laat me eerst een filmpje zien. Op haar telefoon kijk ik naar coole dansmoves die ze met haar stijve been kan doen. De schaterlach van haar vriendinnetje die probeert de telefoon stil te houden terwijl ze filmt is aanstekelijk. We lachen met haar mee.“Kan ik naast je komen staan met de naald in mijn handen?” Dit gaat te snel voor haar. Ik zie paniek in haar ogen en haar ademhaling versnelt. Heel beschaafd vraagt ze of ik een stap terug wil doen. Uiteraard. Ik loop weer terug naar het aanrecht.
Ik vraag haar hoe het met haar been gaat. Kalm vertelt ze “Over twee weken gaat mijn been er af.“ Ik kan niet voorkomen dat de schok op mijn gezicht te lezen is. Ze kijkt me aan en begint me -glimlachend- uit te leggen wat de voordelen zullen zijn als haar been er straks af is. Het zijn er zeven. Beter lopen. Geen operaties meer. Sneller steppen. Ze voelt zich dan een stuk beter. En zo volgen er nog een paar. Nooit geweten dat er zoveel voordelen aan een beenamputatie konden zitten. Haar moeder bedenkt er ter plekke nog eentje bij. Nummer acht: geen pijn meer. Ze glimlacht tevreden. Die had ze zelf nog niet bedacht!
Twee maanden gaan voorbij. Dan ontmoeten we elkaar weer. Ze ziet er goed uit. Ze heeft een blos op haar wangen, haar gezichtje is wat voller. Mijn ogen blijven even rusten op haar geamputeerde been. Ik vraag “Hoe gaat het met je?” “Goed, ik pas weer in de kast!” Ze moet smakelijk lachen om de verbijsterde blik in mijn ogen. “En ik kan er ook weer boven op!” legt ze uit als ik naar woorden zoek om op haar mededeling te reageren. Dan pas zie ik het beeld. Ik schiet ook in de lach. Natuurlijk: verstoppen in de kast zonder dat je been eruit steekt: voordeel nummer negen…..